Arakan'da Müslümanları Diri Diri Yakıyorlar

      Arakanda müslümanları diri diri yakıyorlar ve bizler müslüman olarak bu zulmü ancak izlemekle yetiniyoruz.Çünkü şuan için Amerika gibi yumruğu vurduğumuz zaman dünyanın öbür ucundan hissedilmiyor.Osmanlı gibi bir cihan devleti değiliz henüz.Osmanlının Hint Deniz savaşlarıyla hintli Müslümanlara yardım ettiği gibi yardım edemiyoruz.Peygamberimiz döneminde de ilk müslümanlara işgenceler ve zulumler edildiğini biliyoruz.Fakat müslümanlar çoğunluğa geçene kadar yani küfrün karşısında güçlenene kadar hiçbir adım atılmamıştı.Daha sonra küfrün beli fikren yıkıldıktan sonra müslümanların sayısının artması ile küfür darmadağın edilmişti.Şuan için yumruğu burdan koyduğumuz zaman orayı darma dağın edebilecek güçteysek bunu derhal yapmamız lazım yok şayet o güçte değilsek bunu kamuoyuna iyiden iyiye duyurmalı ve ortak bir harekat için çabalanmalıdır.Zannederim biz şuan için ikinci anlattığım kısmı uygulayabilcek güçteyiz.Birileri çıkıyor diyor ki suriyelilere neden yardım ediyoruz?Neden mi yardım ediyoruz çünkü onlar müslüman ki olmasalar bile yardım ederiz.Biz müslümanlar merhamet sahibi olduğumuz için yanı başımızda kopan fırtınaya en azından sessiz kalamayız.
     Alt tarafta paylaşacak olduğum video daha net bir video onu daha iyi izleyelim ve dersler çıkartalım.

    ''Zulmü alkışlayamam,zalimi asla sevemem,gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem.''(MEHMET AKİF ERSOY) Şairimiz böyle diyor.Hiçbir müslüman yoktur ki zulmü alkışlayabilsin ve zalimi sevebilsin.Her insan bir gaye için yaşar.Kimisi karnını doyurma,zenginlik ve lüks gayesi için yaşar kimileri ise kutsal gaye için yaşar.Nedir kutsal gaye?Kutsal gaye dışında tüm gayelerin nefsani bir tarafı vardır kutsal gaye ise öyle değildir.Allah rızası için değil Allah için eylemlenmektir.Bir nevi Allah'ın vasıtası olabilmektir.Bu zahire zahiri cevap verme durumudur.Her zaman böyle mi olmuştur hayır Peygamberlere yapılan zulümlara manevi cevap gelir.O gaye gayelerin gayesi konumundadır.Hakka ulaşma hakkal yakin olma gayesidir.Hakkal yakin olabilmek için ise zalimin karşısında keskin bir kılıç olmaktır.Menfaat ve çıkarlar doğrultusunda savaşmak değil Allah için küfrün belini kırmaktır.Küfrün beli hem fikren hemde bedenen kırılmalıdır.Bu görüntüleri izledikten sonra yüreğinde sızı duymayan varsa gitsin o yüreğini değiştirsin çünkü o bizden olamaz.Yıllardır biz müslümanlar kendi içimiz de bir birlik kuramadık.
                           

Cennet'te Cehennem'de biz insalar içindir.Öyle ki ikisinde de türlü türlü hayırlar vardır.Cehennemde de çok büyük hayırlar vardır.Bir kısım imam zumresi Kafire inen ayetle müslümana inen ayeti karıştırdığı için,kafire inen azap ayetleri ile müslümanları dinden soğutmaktadır.Aslında o ayetlerin kafir için olduğunu bilir isek o zaman korku yerine güven duyarız.Şuan için Arakan'da Suriye'de daha birçok değişik yerde müslümanlara yapılan vahşetin ne denli bir girişim olduğunu anlayabilirsek Peygamberimiz devrinde olanları da iyi idrak edebilme ihtimalini yakalarız.Peygamberimiz döneminde yaşanan bir olay bütün gerçekleri adeta günümüze taşımaktadır.

   Bir sahabe, Peygamberimiz Hazreti Muhammed’in Sallallahu Aleyhi ve Sellem huzuruna gelerek cahiliye devrine ait bir vahşiliği şöyle dile getirir:

- Ya Resulallah! Biz cahiliye devrinde kız çocuklarımızı diri diri toprağa gömerdik. Benim de bir kız çocuğum vardı. Annesine, “Bunu giydir, dayısına götüreceğim” dedim. (Kadın bunun ne demek olduğunu iyi bilirdi. Ciğerparesi, biricik evladı biraz sonra bir kuyuya atılacak ve orada çırpına çırpına can verecekti. Ne var ki, kadının böyle bir canavarlığın önüne geçme imkânı yoktu. Yapabileceği tek şey, için için ağlayıp kanlı gözyaşı dökmekti). Hanımım dediğimi yaptı. Çocuk gerçekten dayısına gideceğini zannediyor ve cıvıl cıvıl koşuşuyordu.

Çocuğun elinden tutup daha önce kazdığım bir kuyunun yanına getirdim. Ona kuyuya bakmasını söyledim. O tam kuyuya bakayım derken, sırtına bir tekme vurdum ve onu kuyuya yuvarladım. Fakat her nasılsa, eliyle kuyunun ağzına tutundu. Bir taraftan çırpınıyor, diğer taraftan da “Babacığım üzerin toz oldu” deyip elbisemi silmeye çalışıyordu. Buna rağmen bir tekme daha vurdum ve onu diri diri toprağa gömdüm.

Adam bunu anlatırken Sevgili Peygamberimiz ve yanındakiler hıçkıra hıçkıra ağlıyorlardı. Orada oturanlardan birisi “Be adam, Resulullah’ı, çok üzdün!” deyince, Efendimiz, adama “Bir daha anlat” dedi. Adam olayı bir kere daha anlattı. İki Cihan Güneşi Peygamberimizin gözlerinden süzülen yaşlar mübarek sakalından aşağıya damla damla akıyordu.

      Ey müslümanlar biz hep kendi içimizde ayrışrıldık.Peygamberimizden hemen sonra iç savaşlarla bir birimize düştük ve bölündük.Şeytan aramıza fitne,nifak toğumlarını ekti.Ve uzun yıllar bu gaflet uykusundan uyanamadık halen bu gibi olaylar cereyan etmesine lakin uyanabilmiş değiliz.Siz değerli okuyucularımdan isteğim kin güdüp,intikam almanız için bunları yazmadık.İntikam almak biz müslümanlara yakışmaz.İstediğim sadece birlik olabilmemiz.Siz değerli okuyucularımdan istediğim bu yönde çalışmanızdır.Bu yönde adımlar atmalı ve ilerlemeliyiz.BİRLİK OLMALIYIZ...BİRLİK OLMALIYIZ...BİRLİK OLMALIYIZ...BİRLİKTE KUVVETLİ OLURUZ VE ZALİME GEÇİT VERMEYİZ BU DAĞLARDAN......

           YAZARI : BAHADIR ÇAKIR       azrailinbilesecdeettiğiadam         O ADAM SENSİN.....