Biz ışığın etrafında dönen pervaneler misali dönüyoruz. Işıkta yanacağımızı bile bile onun aşkıyla ona doğru onun etrafında pervane yiz. Işık bizi yakacak mış yaksın kör edecek miş etsin. Her birimizi farklı bir köşeye dağıtacak mış dağıtsın. Biz onun hasretiyle yanmayı da biliriz. Sevgilinin yanında aşkın büyüklüğü alevin gücü bilinmezmiş ayrılıkta saklıymış her şey yeni öğrendim. Vuslat halinde iken sevgilinin yüzünün hayali bilinmezmiş. Onun sendeki yerinin büyüklüğü bilinmezmiş. Vuslat halinde senin ne kadarının sevgili olduğu bilinmezmiş. Ne kadarının o olduğu bilinmezmiş. Bilmezmişim ben hep onunla oymuşum. Ayrılık vuslatı arzulatırken aynı zamanda aşkımın alevini de körüklüyor. Aşk ayrılıktan alıyor gücünü. Ayrılık bir rüzgar misali estikçe gönlümdeki sevgilinin ateşi körükleniyor. Benliğimden vazgeçiyorum o oluyorum.....Ben galiba sevgili oldum. Aşıklık tan eser kalmadı...
YAZARI = BAHADIR ÇAKIR O ADAM SENSİN....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder