Kürt kökenli vatandaşlarımızında yüzde doksan dokuzu mektup yazan lazdan pek farlı değil fakat o yüzde onluk kısma hitaben bu mektubu yazmış güzelde yazmış.Bu ülkenin 22milyonu kürt kökenli Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı benimde çok Kürt arkadaşım oldu.Bir kere şu ayrımı çok iyi yapmamız lazım Kürt ile Pkk ayrı şeyler fakat PKK cahil Kürt Halkından birçoğunu kandırarak birçoğunu silah zoruyla dağa çıkarılıp orda darvinis,metaryalist eğitime tabi tutularak islami inançlarından saptırılıyorlar hatta birçoğuna uyuşturucu madde verilerek bağımlı hale getiriliyor kadınları ortak kullanıyorlar bu arada kadınların çoğuda törelerden kaçarken Pkk nın kucağına oturuyor.Yani sonuç olarak iki tarafta müslüman diyenler yalan konuşuyorlar.Bizde önceden osmanlıda devşirme sistemi vardı hiristiyan çocuklar küçük yaşta ailelerinden koparılıp müslümanca yetiştirilip tekrar hiristiyanlara karşı savaşa hazırlık olarak yetiştiriliyordu.Şimdik o hiristiyan aileler bizim devşirme yeniçerilerimize devşirme devlet adamlarımıza o dönemde benim evladımdı diyemiyorsa biz de o dağdaki bizden koparılan parçaya bizim diyemeyiz çünkü orda devşiriliyor değiştiriliyor onda artık bizim diyebileceğimiz hiçbir vasıf kalmıyor.Terörle mücadele ayağında eğitimin önemine çokça vurgu yapıyoruz eğitim terörün çözüme kavuşmasında en önemli safayı oluşturmaktadır eğer bu safa atlanırsa hiçbir sonuç elde edilemez.Bu ve benzeri konular hakkında görüşlerimi okumak isteyenler ''TERÖRÜN SONU NEDİR?'' , ''TERÖRLE MÜZAKERELER'' ve ''ÇÖZÜM SÜRECİ HAKKINDA ÜÇ BEŞ CÜMLE'' başlıklı yazılarımı okuyabilirler.
BAHADIR ÇAKIR
LÜTFEN SONUNA KADAR OKU
KARADENİZ ÇOCUĞUNUN KÜRT’E MEKTUBU.
Karadenizliyim!
Lazca konuşma merakım hiç olmadı.
Ana dilde lazca isteğim olmadığı gibi.
Karadeniz diye adlandırılan topraklarda hep gurbeti yaşadım.
Bazen inşaatçı oldum, bazen hamal.
Bazen yurt dışına göç eden emekçi.
Bazen milletvekili, bazen mühendis.
Patika yollarla doludur yaşadığım yer. Keçi yolu diye tabir edilen
yolları hiç keleş ile dolaşmadım.
Pusu atmadım askere, polise.
Senin gibi açlığı iyi bilirim. Beraber yüklendik ülkenin en ağır yükünü.
Emekçileri oynadık nesiller boyu.
Sen susuzluktan yakınırken ben sellerin sürüklediği molozlar arasında
kaybettiklerimin cesetlerini aradım.
Senin adın sınır kaçakçılığıyla anılırken, ben yasa dışı silah
kaçakçısı olarak tanındım.
Silah ürettim evimin ahırında, namlu taktım oyuncak silahlara.
Sen Irak, Suriye topraklarında gezinirken ben de Gürcistan
topraklarına uzanmışım ara sıra.
Bazıları bizi çok özdeş kabul eder.
Lazlar Kürt’ün deniz görmüşüdür der bilirsin.
Benziyor muyuz gerçekten?
Hem de çok, hem de hiç!
Benziyoruz; sen karnı burnunda anne adaylarını kızak ile hastanelere
taşırken ben sırtımda taşıyorum.
Benzemez miyiz?
Ülkenin en ağır işlerini beraber sırtlandık.
Sen beton dökerken ben duvarcılık yapıyordum. Sen duvar örerken ben
demir döşüyordum.
Sen park simsarlığı yaparken ben gazinoları haraca bağlıyordum.
Benzemez miyiz?
Senin çocukların ile benim çocuklarımın kaderi de aynı, aynı
hastalıklardan kırılırlar, aynı hastalıklardan sakat kalırlar, aynı
eğitimsizlikten mağdur olurlar.
Benzemez miyiz hiç?
Sana ulaşma konusunda devletin nasıl geç kaldığını iddia ediyorsan
benim de farkım yok bilesin.
Devleti hep jandarma diye bilir yörem insanı.
Sizdeki gibi.
Benzemez miyiz?
Aynı gelenek yüzünden silahına sarılıp binleri öldürdük namus anlayışı
gereği.
Silaha merakımız, silahı yaşamın parçası görme anlayışımız hep aynı.
Benzemez miyiz?
Çok benziyoruz çok.
Kürtler, Lazların deniz görmemişidir!
Ne kadar doğru değil mi?
HİÇ BENZEMİYORUZ ASLINDA HEM DE HİÇ!
Ana dil hiç sorun olmadı benim için, bahane de olmadı.
Kültürel haklar gerekçesi ile hiç cana kıymadım ben.
Hiç pusu atıp mayın döşemedim körpe delikanlılara, yiğitlere. vatan
için görev yapanlara.
Hiç işyeri yakmadım.
Hiç kepenk kapatmadım insanların yüzüne.
Hiç yollara düşüp caniliği, canileri savunmadım.
Hiç Mehmetçik ile puştu bir tutmadım, yakıştıramadım vicdanıma.
Hiç benzemiyoruz hiç!
Çanakkale’de ben de öldüm.
Yetmedi Pontus çeteleri ile mücadelede öldüm.
Ruslara karşı öldüm.
Yetmedi Kore’de öldüm, Kıbrıs’ta öldüm.
Bunu iğrenç ayrılıkçılık anlayışına kılıf uydurmak için malzeme konusu
yapmadım.
Nereden bilebilirim ki Çanakkale’de ölen atalarımın şimdilerde yapmaya
çalışacağım ayrılıkçılığa anlayış gösterebileceklerini ki!
Zafere ulaşmak için her yol mübah demedim, diyemedim.
Çocuklarımı sokaklarda taş atsınlar, barikat kursunlar diye yollamadım.
Bayrakları çiğnesinler, Milli Marşı söylemesinler diye öğütlemedim.
Hiç bir zaman Lazlığımı Türklüğümün önünde görmedim.
Ben dağa çıkmadım.
Ülke ülke dolaşıp vahvahlarımı anlatmadım.
Bir oğlumu dağa bir oğlumu üniversiteye birini askere yollamadım.
Devlete vergiden kaçıp eşkiyaya haraç vermedim. Ekmeğine yağ sürmedim.
Gece dağda gündüz kurumda olmadım. Hastaneleri basmadım, okulları yakmadım, şantiyeleri havaya uçurmadım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder